We got him!

Dinsdag zijn we uit Kota Kinabalu vertrokken. Dat was wel jammer, want er was in de omgeving genoeg te doen. Zeker nadat we een scooter gehuurd hadden konden we ons makkelijk verplaatsen.
We gingen daarentegen wel naar een heel andere omgeving, dus weer nieuwe dingen te ontdekken. Onze nieuwe locatie was de Poring Hotsprings. Naast deze buitenbaden bestaat dit gebied uit een canopy walkway (touwbrug-weg hoog tussen de bomen), twee watervallen met routes erheen, een vleermuisgrot, een vlindertuin, orchideeëntuin, tropische tuin, wat accommodaties en een restaurant.
Onze accommodatie die we geboekt hadden was erg duur, en daar aangekomen vonden we meteen al dat het het geld niet waard was. We kregen een simpele kamer met 2 bedden erin, het sanitair was gedeeld met de andere gasten, maar dit zag er niet zo mooi uit, en de douches waren flut. Een pisstraaltje waar je je haar niet onder kan wassen, en het warme water deed het ook niet goed. Ook de airco (die je gedurende de dag echt wel nodig hebt hier) deed het overdag niet, en was alleen van 5 uur ’s middags tot 10 uur ’s ochtends te gebruiken.
Ontbijt en avondeten is wel inbegrepen, maar de drankjes niet, en die zijn net zo duur als het avondeten zelf.

Maar goed, de dingen die je hier kunt doen zijn gelukkig wel leuk
Bij de orchideeëntuin zit een orang oetan die toen ze klein was is opgevangen omdat ze gewond was. Toen ze 6 was is ze vrijgelaten, maar is uiteindelijk zelf na een aantal jaar weer teruggekeerd. Overdag is ze in de jungle en aan het einde van de dag vermaakt ze zich in de orchideeëntuin. Ze is erg tam, dus je kan heel dichtbij komen en leuke foto’s maken.
Dat hebben we dus dinsdag middag gedaan. Teruggekomen bij de locatie waren we erg moe, dus zijn we even een siësta gaan houden. Toen we wakker werden en ons gingen opfrissen, bleek onze telefoon weg te zijn, overal gezocht, maar niet meer teruggevonden. Grote kans dat iemand anders nu een mooie telefoon heeft, want toen we het nummer belden, kregen we te horen dat het nummer niet te bereiken was, en de telefoon was net opgeladen voor de de deur uit gingen. Toen hadden we dus geen telefoon meer. We zouden er vrijdag 1 kopen, want we hadden er wel eentje nodig om verschillende accommodaties nog te regelen en contact op te nemen. ’s Avonds na het zoeken nog wezen dineren, een buffet. Best lekker. Terwijl we daar zaten begon het te stortregenen. Een lekkere tropische bui. Toen we terugliepen naar onze kamer, zagen we dat dit leuke voordelen met zich meebracht. Langs de weg vonden we een drietal grote padden. We hadden de camera niet mee, maar zijn deze gaan halen en hebben naast ons gebouw, in een moerasveldje, naar roepende kikkers gezocht. We vonden boomkikkers. Supergave beesten met grote zuignap poten en grote ogen. (zie de foto’s). De padden hebben we ook nog gezocht, maar niet meer gevonden.

Woensdag zijn we na het ontbijt meteen naar de Canopy walkway gegaan. Hier moet je nog aparte toegang voor betalen. 1 euro per persoon, en 1 euro per camera. Boven gekomen, was het wel erg mooi, maar Maaike vond het toch erg griezelig. Ze wilde niet met 2 mensen tegelijk op de brug lopen omdat het anders teveel zou bewegen. We hebben leuke foto’s van het uitzicht kunnen maken, maar toch nog niet mooi genoeg omdat het licht al best fel is om 8 uur. We zijn er dus nog een keertje heen geweest op donderdagochtend met zonsopgang. Hier moet je wel extra voor betalen omdat het buiten openingstijden valt. Er moet dan speciaal iemand komen om de toegang voor je te openen. Na de canopy walkway zijn we naar de kleine waterval gelopen. Hier zat het vol met kleine visjes die aan je voeten gingen knabbelen als je deze in het water hield. Het was een grappig gevoel als er wel 20 visjes per voet bezig waren met het opeten van de dode huidcellen. Aan het eind van de ochtend zijn we buiten het park iets gaan drinken (veel goedkoper dan binnen het park). We wilden hier ook vragen naar de Rafflesia, de grootste bloem ter wereld. Toen kwamen er twee Amerikanen waar we al eerder mee hadden gesproken met hun taxi. We hadden het over de rafflesia en vroegen het de taxi bestuurder. Die bracht ons (200 meter verderop) naar de lokalen die je tegen betaling van 4 euro pp naar de rafflesia brengen. Ze zoeken zelf in het bos naar de bloemen, bouwen er paden heen met bruggetjes etc en leiden dan de toeristen erheen. Zelf zo een bloem vinden is praktisch onmogelijk. Binnen 5 minuten stonden we voor de bloem. Het was een prachtig exemplaar die nog mooi vers was, schuin erachter stond er nog een tweede in knop. Ze lijken een beetje op paddenstoelen (zie de foto). Het was 1 van onze doelen van deze reis: “We got him!”. ’s Middags zijn we nogmaals naar de orchideeëntuin gelopen om te vragen of onze telefoon was gevonden. Helaas, geen succes. Wel zagen we een groep langstaart makaken, onze eerste wilde apen. Het begon plots heel hard te waaien en daarna kregen we een enorme tropische regenbui. Na 15 minuten klaarde het weer wat op en liepen we naar beneden toe. Toen hoorde we plotseling zo een 10 meter voor ons een enorm gekraak en kwam er een boom naar beneden. De boom viel met veel kabaal over de weg, wij konden er alleen maar naar kijken en blij zijn dat we nog niet 10 meter verder liepen. ’s Avonds zijn we weer met de zaklampen op pad geweest om kikkers te zoeken, wederom veel boomkikkers gezien waaronder een nieuwe soort, daarnaast ook 2 soorten padden ontdekt in de afwateringgootjes. Verder allerlei soorten “bugs”van sprinkhanen die op een groot groen blad lijken tot grote spinnen en enorme duizendpoten.

Donderdag zijn we vroeg opgestaan (om 5 uur) om nogmaals de canopy walkway te bezoeken maar dit keer met zonsopkomst in de hoop wat mooie foto’s te kunnen maken. Voor 13 euro konden we dit buiten de openingstijden om regelen. Toen we eraan kwamen moesten we nog even wachten op de medewerker die het hek opende. In die tijd ontdekten we nog een mooie kikker: de spotted stream frog. Snel op de foto gezet en snel omhoog om op tijd te zijn voor de zonsopkomst. Bekaf kwamen we boven maar het was de moeite meer dan waard. We keken uit over laagland regenwoud met daarboven mist en nevel en heuvels in de achtergrond. Zie ook de foto. Daarna zijn we gaan ontbijten en hebben we een wandeling (zeg maar tocht) gemaakt naar de grote waterval. Onderweg kwamen we langs een vleermuizengrot waar je in kon en honderden vleermuizen kon zien hangen en vliegen. De route was stijl met veel “traptreden” en bijna continu omhoog over 3400 meter lang. Onderweg zagen we veel mooie vlinders en andere insecten. Ook de riviertjes die we passeerden waren schitterend. Het klimmen en klauteren in deze hitte en met deze luchtvochtigheid is een kunst op zich. We waren beiden na een halfuur al helemaal doorweekt van het zweten. De route loopt door laaglandregenwoud met heel af en toe een uitkijkje. Onderweg werden we belaagd door ‘tiger leeches’ dit zijn kleine bloedzuigers die op de bosbodem wachten op voorbijgangers om vervolgens via je schoenen omhoog te klimmen en zich vast te zuigen ergens op je huid. Maaike had de eerste op haar schoen (ze checkte dan ook elke 50 meter). Jelger checkte wat minder vaak en had zijn eerste pas door toen die zich vastzoog op zijn kuit. Het prikte net als een muggensteek. Ze zijn verder ongevaarlijk dus het viel allemaal wel mee. Toen we uiteindelijk aankwamen bij de waterval kwamen we op een grote open plek waar de waterval neerkwam. De waterval was werkelijk schitterend, 110 meter hoog en begroeit met varens en andere tropische vegetatie. Onder de waterval waren poelen waarin we ons heerlijk konden opfrissen door een verfrissende duik te nemen. Het was net paradijs daar boven. We waren er helemaal alleen voor ongeveer een uurtje waarna we weer terug zijn gewandeld. Naar beneden ging makkelijker dan naar boven en dus sneller. ’s Avonds zijn we nog kort wezen zoeken naar amfibieën. We hadden 2 avonden ervoor grote padden gezien op de route naar het restaurant. Maar telkens als we terugkwamen met onze camera waren ze weer weg. Dit zou ons niet nog een keer gebeuren dus toen we er 1 zagen hebben we direct de camera gehaald (de pad ging even mee ;-) ). We hadden een enorm exemplaar, net zo groot als Maaike haar hand. Daar kun je een mooie portemonnee van maken, maar wegens tijdgebrek hebben we hem maar weer laten gaan.

Vrijdag ochtend hadden we de wekker op 9 uur gezet. We werden echter al om 7 uur ’s morgens gewekt door iemand die op de deur klopte. Het was de medewerker van de accommodatie, samen met …….. ONZE TELEFOON. Hij had de afgelopen dagen aan alle mensen gevraagd of ze wat hadden gevonden. Toen kwam hij erachter dat iemand hem had gevonden en al had meegenomen naar Ranau (stadje in de buurt). Hij wilde de telefoon zelf houden en alleen de simcards teruggeven. Uiteindelijk heeft de medewerker deze persoon toch kunnen overtuigen de telefoon terug te geven voor de 100 ringet (20 euro) beloning die we hadden uitgeloofd. Onze telefoon is dus weer terug! Vandaag gaan we verder richting Mount Kinabalu park, aan de voet van de grote berg, hierover meer in het volgende verslag …

Op deze pagina kunnen we maar 10 foto’s plaatsen, voor meer foto’s (en de oudere foto;s) zie http://www.photobucket.com/jelgerenmaaike Het bezoeken waard met o.a. Maaike als Koreaan!