Lekkere prik met verborgen pinda's

Maandag zijn we naar de stad geweest om een tochtje te boeken bij STINASU. Dat staat voor Stichting Natuurbehoud Suriname. We wilden een tochtje naar het schildpaddenstrand boeken. We hadden al van collega’s van Jelger gehoord dat we dan moesten aangeven dat we echt aan het strand zelf wilden verblijven ipv in het indianendorp Galibi. Ht voordeel van aan het strand zelf zitten is dat je dan ook gedurende de dag over het strand kunt lopen op zoek naar de schildpadden of uitkomende nesten. Als je in het dorp zou zitten ga je alleen ’s avonds met de boot naar het strand om te zoeken en zit je de rest van de dag in het dorp.
We boekten 2 overnachtingen zodat we voor onszelf de kans op schildpadden vergrootte. Het is het einde van het seizoen en af en toe worden er helemaal geen schildpadden waargenomen.
We boekten voor woensdag. Want de andere dagen zat de accommodatie vol. We moesten wel op eigen initiatief, want de standaard tourtjes waren ook al vol. Daardoor waren we wel iets meer geld kwijt doordat we geen kosten konden delen.

Aan het einde van de middag was er weer een enorme regenbui. Er stonden zelfs tuinen blank, zoveel regen was er in korte tijd gevallen.
Goede omstandigheden dus voor kikkertjes. We gingen dus weer een rondje rijden op de scooter op zoek naar overstekende beesten. We vonden een heleboel kikkers en padden waarvan veel ook al doodgereden waren. 2 boomkikkertjes vonden we wel de moeite waard om mooie foto’s van te maken. Ook vonden we onze eerste slang. (doodgereden).

Jelger merkte de volgende dag dat elke keer als we pinden, de ING bank een erg ongunstige koers rekende. Kreeg je hier 4,30 SRD (deze koers was inmiddels weer gezakt naar 3,90) voor 1 euro.. de bank rekende dan 3,44 SRD voor een euro.
We besloten dus euro’s te gaan pinnen en ze hier om te wisselen voor SRD’s bij de CAMBIO’s die je overal langs de weg aantreft.
Bij het postkantoor kan je euro’s pinnen. Je betaalt dan 3 %.
Even een rekensommetje: als je dus 200 euro pint, dan betaal je eigenlijk 206 euro. (6 euro verlies dus). Als je die 200 euro in SRD zou pinnen krijg je 688 SRD.
Bij de Cambio, onze vriend Robbie had gezorgd dat wij i.p.v. 3,90 evengoed 4,10 kregen, kregen we dus 820 – 24,60 (van die 6 euro verlies) = 795,40.
Dat is dus een verschil van 107,40 SRD. In euro’s is dat (met de koers van 4,10) 26,20.
Dat pakt de ING bank dus eigenlijk per pintransactie (van 200 euro) van ons af !
Belachelijk! We pinnen dus voortaan euro’s en wisselen die hier om.

Nadat we hadden gepind, zijn we gezond wezen snacken (volgens onze reisgids) bij de Power Smoothie. Ze hebben hier erg lekkere belegde broodjes en wraps. Ook hebben ze een heleboel keuze aan verschillende smoothies. Wat opvallend is, is dat bij de ingrediënten van de smoothies, behalve de vele verschillende soorten fruit, overal suiker eraan wordt toegevoegd. (hoezo gezond?) Gelukkig maken ze de smoothies vers, dus kan je ze ook zonder suiker bestellen. We bestelden allebei een lekkere (want dat waren ze zeker!) gevulde wrap.

En toen gingen we naar Babunsanti. We hadden aan de Waterkant (zo heet de straat aan de waterkant) al eerder een Taxichauffeur geregeld. Deze zou ons vlakbij huis komen oppikken omdat hij hier vlakbij woont. Anders hadden we met bagage en al naar de stad moeten gaan met een taxi en daar over moeten stappen in de andere taxi.
Onze taxichauffeur was een grappige jongen. Hij reed gigantisch hard (beetje onverantwoordelijk?) maar kende de weg met al de gaten en hobbels op zijn duimpje).
We vertrokken in de stad een uurtje later (want ze moeten nog mensen hosselen om de taxi’s vol te krijgen voordat ze gaan rijden). In Albina lag de boot al klaar en konden we meteen instappen op weg naar Babunsanti. De boottocht over de rivier duurde ongeveer 1 uur en 3 kwartier, en toen waren we dan eindelijk op het uitzonderlijk mooie strand. Niet alleen voor mensen, maar ook voor zeeschildpadden.

Bij aankomst, we waren nog niet half uit de boot gestapt, hadden de mannen al 2 jonge lederschildpadjes voor ons om te laten zien en te fotograferen. Deze hadden ze met een ronde lopen vlak daarvoor nog gevonden als laatkomers van een uitgekomen nest.
We konden ze mooi fotograferen en toen de zee in zien zwemmen, op naar een hopelijk wat langere toekomst, want van elke ongeveer 120-150 eieren per nest, overleven maar 2 schildpadjes het tot volwassenheid.
Overdag al een rondje wezen lopen en meteen nog een jong schildpadje gevonden. Dit was een jong van de soepschildpad (Green turtle in het Engels). Ook deze mooi kunnen fotograferen.

‘s Avonds op pad voor de volwassen schildpadden. We zouden 8 uur vertrekken, maar al voor die tijd werden we tijdens het avondeten al meegeroepen, want er zou al een soepschildpad aan land zijn gegaan. Avondeten laten staan, snel andere kleding aan en stevig doorstappen. Pffff je zweette zelfs in het donker nog uit je kleding, want afkoelen doet het hier amper.
Deze avond hebben we 4 soepschildpadden gezien. Het is bijzonder om te zien hoe ze met hun logge lichamen bezig gaan een kuil te graven (van wel 60 cm diep), hun eieren leggen, het gat weer dichtmaken, en vervolgens de plek camoufleren door overal zand naartoe te gooien.

De volgende avond hadden we 3 soepschildpadden. Helaas hadden we overdag een enorme lederschildpad gemist doordat wij juist de andere kant van het strand op waren gelopen. Juist op die tijd kwam Ze aan land in de tegenovergestelde richting.. Balen!!!
We waren deze avond met zijn tweeën en de gids en kregen wel toestemming om 1 keer te mogen flitsen terwijl de schildpad terug naar zee ging. Het is lastig foto’s maken, want je mag dus niet flitsen terwijl het pikkedonker is. Alle instellingen juist, want anders verpest je zo’n kans! Het is een leuke plaat geworden van voren.

Na een zweterige nacht, de volgende ochtend toch nog een rondje wezen lopen om 6 uur. Helaas niks gevonden. Om kwart over 9 werden we met de boot opgehaald en spraken we af toch nog een tussenstop in het indianendorp Galibi te maken. We hadden van andere mensen gehoord dat ze daar een dierentuintje hadden waar de luiaard los liep. En kans om een mooie foto te kunnen maken dus. Gelukkig vond de bootsman het geen probleem en ging zelfs met ons mee om ons erheen te begeleiden.

Daar aangekomen kwam de initiatief nemer meteen op ons af. Hij vertelde waarom hij de dierentuin had opgericht: “om de jeugd bekend te maken met alle mooie dieren die om ons heen leven zodat ze er goed mee om leren gaan.”. Ze hebben alleen maar inheemse dieren.
Maaike kreeg meteen een jong Rolstaartbeertje in de handen gedrukt en een paar stappen verder klom de bruine Kapucijnaap gezellig via haar benen omhoog om op haar schouders plaats te nemen. Nog een paar stappen later kwam daar ook nog een Luiaard bij die ook in haar armen werd gedrukt. De Kapucijnaap hield het toen maar voor gezien, en het Rolstaartbeertje zag een kans om lekker te over Maaike’s shirt heen te plassen.
Een leuk begin dus.

In de dierentuin was alles mogelijk. Het stekelvarken aaien, kaaimannen vasthouden, een anaconda om je nek. Je kunt het zo gek niet bedenken, of het was mogelijk.
De apen en de neusbeer liepen echt vrij rond, de rest mocht wel uit de hokken, maar werd daarna weer teruggestopt.
We konden mooie foto’s maken. En kregen alle tijd hiervoor,
Daarna nog wat souvenirs gekocht bij het vrouwencentrum, ketting, armband, wat sleutelhangers en op terug in de boot naar Albina.
De taxichauffeur was al de avond van tevoren in Albina gekomen en moest nog wat mensen bij hosselen. Taxi weer vol? Terug naar Paramaribo. Onderweg als snack: lekkere prik (cola light) met verborgen pinda’s (even goed nadenken, op zijn Belgisch, en je bent erachter wat dit zijn).

Thuisgekomen in onze Studio, zijn we nog even snel bij Robbie’s corner gaan eten en toen naar Bed. We waren bekaf! De volgende avond zou ons een feestje te wachten staan…….

Foto’s bij dit verslag kan je bekijken op Jelgers facebook pagina of op
http://s841.photobucket.com/albums/zz337/jelgerenmaaike/Suriname/