Boskip, boomkip, waterkip

En dan gingen we eindelijk naar het binnenland. De tocht naar Kabalebo. (We hadden inmiddels een email gekregen dat onze accommodatie werd geüpgrade. Dat vonden wij natuurlijk niet erg want er waren geen extra kosten aan verbonden. We zouden nu rustiger en luxer in een apart gebouw zitten met Airco.) We moesten om 10 uur aanwezig zijn op het kleine vliegveld van Paramaribo waaruit alle vluchten naar het binnenland gaan. We mochten 12 kilo aan bagage per persoon meenemen, maar we hadden geen weegschaal om het te wegen, dus op de gok hebben we de tassen ingepakt. Op het vliegveld werd alles keurig gewogen, maar ook wijzelf werden gewogen. Dan word je wel even geconfronteerd met de feiten. Jelger had namelijk van tevoren ook onze gewichten doorgegeven, dus dan is het maar afwachten of we nog ongeveer hetzelfde zouden wegen.
Afijn, het viel mee, en we hadden i.p.v. 12 kilo p.p. 15 kilo p.p. maar dat mocht nog net.
We gingen met een klein vliegtuigje (Chesna - kleinste type) met nog 2 andere toeristen richting Kabalebo. De reis met het vliegtuigje duurde iets langer dan een uur. En tussen de bewolking door konden we af en toe wat zien van het regenwoud en de rivieren erdoorheen.
Aangekomen bij Kabalebo werden we ontvangen door de medewerkers. 2 meiden en later nog even de manager. De mensen hier zijn vriendelijk en willen je een plezierige tijd geven.
Helaas stond het water van de rivier nog steeds buiten de oevers. (het water hoort rond deze tijd al weer binnen de oevers te staan). Hierdoor waren de stroomversnellingen niet te zien en konden we bepaalde wandelingen niet afleggen omdat we anders stukken zouden moeten zwemmen of tot je nek in het water moesten lopen. Er bleven dus een beperkt aantal activiteiten over, wat er jammer was. Ook waren er minder dieren te zien omdat vele beesten nu in de moerasgedeelten van de bossen zaten, de rivieren hadden namelijk momenteel geen zichtbare oevers. De reuzenotters, anaconda’s, jaguars, tapirs en nog wat andere dieren zouden hierdoor niet of nauwelijks te zien zijn.

De dag van aankomst kregen we eerst een rondleiding en lunch, en het einde van de dag gingen we een boottochtje rivieropwaarts varen. Tijdens deze tocht zagen we onze eerste dieren alhier: de Brulapen, Baardapen, Doodshoofdapen, Capucijnapen, de Luiaard (hoog in een boom), ara’s (rode en blauwe) en boskippen, grote vogels die hoog in de bomen zaten en werden gegeten door de Surinamers, lekker vlees dus het heette kip.
S avonds moesten we naar onze eigen lodge lopen maar waren we onze zaklamp vergeten. Het was al pikdonker dus voetje voor voetje en hand in hand gingen we, onder een paraplu want het stortregende, naar onze lodge. Best spannend want slangen kon je ook niet goed zien. Maar we kwamen prima aan en konden onze zaklampjes pakken.
In de avond zagen we nog de Capibara’s op de Airstrip, een agoeti (boskonijn in het Surinaams), een hert en de kaaimannen langs de waterkant, die je mooi dichtbij kon benaderen. Kaaimannen heten in het Surinaams waterkippen, dit omdat ze begjaagd worden om te eten en het vlees enigszins naar kip smaakt! Toen de eerste nacht in ons rustige onderkomen doorgebracht... Stilte… geen andere mensen… Lekker geslapen.

Zondag zijn we met de boot stroomafwaards gedreven, tijdens het afdrijven begon het echter te storten, onder onze poncho’s bleven we ook niet echt droog. Dus zeiknat en zelfs een beetje koud kwamen we op de plek waar we zouden gaan wandelen. Hier was het allemaal zeer modderig maar stond het gelukkig niet onder water. Balen was dat we onze laarzen (door het gewicht) in Paramaribo hadden gelaten, deze waren veel beter geweest dan de bergschoenen die doorweekt waren na de wandeling. We vonden enkele spectaculaire kikkers: gifkikkers en de harlequin toad, ook zagen we een prachtig grote rups, bidsprikhaan, mooie grote blauwe vlinders en enkele hagedisjes. Na de wandeling waren we opnieuw doorweekt, ditmaal van het zweet. Op de terugweg spotte Maaike een jonge leguaan op een tak boven de rivier. In tegenstelling tot de anderen (die zich in het water laten vallen), liet deze zich redelijk benaderen en konden we een mooie foto maken. Onze medepassagier, Hans, was echter erg bang voor de leguaan en wilde niet te dichtbij varen, iets wat wij juist wilden. De compromis was dat we met onze kant van de boot dichterbij gingen. Even later spotten we ook nog een volwassen leguaan. Leguanen worden overigens ook gegeten en bejaagd door de Surinamers, ze worden in het Surinaams boomkip genoemd, ze zitten veel in bomen en smaken enigszins als kip. Teruggekomen kwam er weer een enorme stortbui aan, het heeft de hele avond keihard geregend.

Maandag zijn we met de boot (korjaal) stroomopwaards gevaren de zandkreek in. We zagen brulapen, een luiaard en vele vogels. Maar we waren op zoek naar de anaconda, die was daar een aantal dagen terug gezien. Met een hoop geluk zouden we een kans maken. En we hadden geluk, de gids spotte een grote anaconda liggend tussen de takken langs de oever. Bij nader inzien bleken het er zelfs twee te zijn. Waar Hans al bang was voor een leguaan werd hij helemaal nerveus van de Anaconda’s. Wij wilden uiteraard dichterbij, omdat ze beide met hun kop tussen de takken lagen wilden wij er eentje wakker maken. Met een lange stok gaven we de anaconda voorzichtig een por, aangemoedigd door Sheila onze “begeleidster”die zelf ook gek was van kikkers en reptielen. Hans wilde inmiddels bijna de boot uitspringen en riep dat de slang hem zat aan te kijken en hem zou pakken. Wij lachen natuurlijk en hem geruststellen dat deze anaconda hoogstens zou vluchten het water in. Na een tijdje gleed de anaconda inderdaad het water in. Jelger kon het niet laten om een halve minuut later met de lange stok net naast Hans flink in het water te plonzen, Hans die net de andere kant op keek sprong zowat de boot uit. Flauw, maar wel erg leuk hahaha We gingen verder varen en hadden lunch op een eilandje tussen 2 stroomversnellingen. Op de terugweg lieten we ons afdrijven, maar door de hoge temperatuur werd iedereen slaperig. De dieren waren verstandiger en lieten zich niet zien op dat tijdstip van de dag, eigenlijk een beetje verspilde tijd zo midden op de dag en zeker geen pretje om te bakken in de zon rond dat tijdstip. Na terugkomst gingen we vrij snel eten, er werd lekker gekookt zoals elke dag en er zat voldoende groente bij.

Dinsdag hebben we weer een boottochtje gemaakt. We hadden al gezegd vroeg terug te willen zijn om niet de hele dag in de boot te bakken. De tijd van varen is een beetje onhandig. Ze vertrekken rond 8:30 a 9:00 als het warm begint te worden en varen dan op het heetst van de dag. We zagen dan ook weinig dieren: een leguaan, brulapen en 2 bruine capucijnapen. Het begon zoals elke dag weer te regenen. We gingen daarom lunchen en schuilen. Terwijl we op zoek waren naar een oever om op land te gaan hakte de gids de takken weg. Aan land kwamen we niet omdat het water veel te hoog stond. Wel viel er als bonus een mooie kikker uit 1 van de takken die de gids wegmaaide met zijn hakmes. Teruggekomen hebben we gezwommen in het luxe zwembad dat net begin dit jaar was opgeleverd.

Woensdag besloten we bij de lodge te blijven. We hadden geen zin om met de nieuwe toeristen mee te gaan bakken in de boot. Rond de lodge zouden we ook voldoende kunnen zien en doen. We zijn gaan vissen op de rivier. Dit was helaas geen succes, alhoewel het een succes had kunnen worden. We stonden op de pier, deze had in het midden een afdakje maar daar kon je niet onderzitten als je bij je hengel stond. Drie uur lang stonden we in de zon te bakken zonder ook maar 1 vis te vangen en zelfs amper aanbeten. Toen Jelger echter richting het afdakje liep om drinken te pakken en de hengel 10 seconden onbeheerd liet werd deze met een noodvaart over het hek getrokken het water in. We zagen de hengel nog door het water schieten maar met dit hoge water en de enorme stroming (het was 7 meter diep naast de pier) leek erachteraan springen geen optie, de hengel ging ook erg hard door het water. Weg hengel, weg vis, klote visdag dus. De manager van de lodge zei dat het waarschijnlijk een meerval was geweest van tenminste 10 kilo groot, anders zou hij de hengel niet over het hek kunnen trekken en ook de aanbeet, in 1 keer hard doorzwemmen was typisch voor deze vis. Flink balen dus, in Nederland maar eens kijken of het nut heeft gehad om al die jaren braaf verzekeringspremie te betalen, de ratten zullen wel weer kleine lettertjes hebben ergens …
De toerist waarmee we stonden te vissen wist nog wel een piranha te vangen, leuk om te zien maar de lol was er al wel af. ’s Middags hebben we ons wel vermaakt met het fotograferen van wat kikkers, ’s avonds zijn we kikkers en andere dieren gaan zoeken in het bos. Op het terrein bij de lodge deden we onze mooiste waarneming van de avond. Een rietpad had een kleinere rietpad gepakt en probeerde deze op te slokken. We konden er een paar foto’s van maken waarna de grote pad de kleine pad weer uitspuugde, het kleine padje sprong gewoon weer weg. In het bos vonden we een enorm grote gecko, het bleek de Turnip tailed gecko te zijn, de grootste gecko van de regio. Verder veel insecten, spinnen en enkele kikkertjes.

Donderdag zijn we in de ochtend wederom bij de locatie gebleven om foto’s te maken. Aan het eind van de middag kwamen er nieuwe toeristen aan. Normaal komen deze rond half 1 maar nu kwamen ze pas rond 3 uur. Dit omdat Desi zijn inauguratie feestje had. Omdat meneer bang was voor aanslagen op zijn buitenlandse gasten, die overigens nauwelijks aanwezig waren (hoezo paranoïde) was het vliegveld gesloten. Toen de toeristen waren aangekomen hebben we ze vergezeld tijdens hun kennismakings tocht per boot. Deze was namelijk vanaf een uur of vier, dus in mooi licht en op een goed moment van de dag. ’s Avonds regende het opnieuw wat, het leek alsof het een enorme bui zou worden maar het stopte redelijk snel. We zijn toen weer op zoek gegaan in het regenwoud naar foto onderwerpen. We vonden twee gecko’s (andere soort), een hele groep met rupsen, vele sprinkhanen, spinnen en enkele kikkertjes. Je kunt je in het regenwoud op een stukje van 20 meter de hele avond vermaken met leuke waarnemingen. De diversiteit is echt enorm.

Vrijdag was onze laatste hele dag. We hadden geen zin om de hele dag in een boot te zitten met andere toeristen dus bleven we weer op de lodge. Toen kwamen Sheila en Armida naar ons toe om te vragen of we met hun de nieuwe trail wilden lopen die net die ochtend was afgerond (opengekapt). Dat leek ons uiteraard wel leuk en we zijn met zijn vieren op stap gegaan. We zouden langs een waterval komen onderweg maar deze hebben we nooit gezien. Dit omdat we een verkeerde afslag hadden gepakt ergens. Het was desalniettemin een leuke tocht van ongeveer 4 uur. We zaten midden tussen een groep doodshoofdaapjes, zagen bruine kapucijn apen, vonden een bos anolis (hagedis), crested toad (pad) en een aantal andere kikkertjes en hagedissen. ’S Avonds uiteraard weer het regenwoud in omdat het onze laatste avond was, hier vonden we twee soorten schorpioenen, kikkers, een gecko, grote spinnen en vele insecten.

Zaterdag hadden we nog een halve dag, we zijn vroeg opgestaan om nog wat foto’s te maken. Vervolgens hebben we gekajakt op de rivier. We werden met de boot een heel stuk stroomopwaarts gebracht en konden vanaf daar met de stroming afdrijven en terug peddelen naar de lodge. De andere toeristen gingen er al snel vandoor, wij bleven bewust wat achter. Daardoor konden we bijna het hele stuk met niemand in de buurt rustig afdrijven. Het was een prachtige ervaring zo in de kajak midden in het Amazone regenwoud. We zagen niet veel dieren maar hoorden er des te meer. Terug bij de lodge zijn we nog snel even het regenwoud in gegaan. Hier ligt een oud vliegtuigje dat in 1962 problemen had met het landingsgestel en toen in het regenwoud is achtergelaten. Inmiddels volledig overwoekert door de jungle geeft het een beetje een “Lost” idee (TV serie waarin wat mensen in een vliegtuigje neerstorten in de onbewoonde jungle voor degene die het niet kennen). Hier vonden we een geweldige neushoornkever, de reuzen neushoornkever van wel 15 cm groot. Ze schijnen nog veel groter te kunnen worden maar wij waren al zwaar onder de indruk. Na foto’s te hebben gemaakt van deze kever hebben we ons opgefrist in onze kamer en zijn we gaan lunchen. Jelger maakte bijna de fout door de schaal met sambal aan te zien voor de soep (hij vroeg nog aan de vrouw die het bracht wat het was maar die kon het niet goed uitleggen door haar gebrekkige Nederlands). Gelukkig zag Maaike het voordat er een grote hap werd genomen van dit hete goedje. Het vliegtuig voor de terugvlucht was groter omdat er nu meer toeristen in moesten. Het kon ongeveer 15 man vervoeren. De terugreis verliep voorspoedig en we landden zonder problemen op vliegveld Zorg en Hoop in Paramaribo. Met de taxi terug naar huis, althans eerst naar Robbie’s corner om onze spullen te pakken. Een telefoontje naar de verhuurster leerde ons dat ze het alweer helemaal vergeten was (typisch Surinaams dus), ze zou iets regelen en ons terugbellen. Dat deed ze dus niet, nog maar een keer gebeld en toen bleek ze onderweg te zijn, dus wij gingen ook die kant op en daar was ze inderdaad. Onze terugkomst in ons appartement was weer vertrouwd, helaas was die eikel van een buurman er ook nog en de achterburen hadden ook weer feest (zaterdag avond). Dus in de avond veel herrie voor het slapen gaan en de buurman begon om 4 uur s’ nachts weer een half uur door zijn mobiele telefoon heen naar Nederland te schreeuwen. Echt idioten hier, ze maken allemaal herrie, zelfs de honden blaffen de hele nacht. Kabalebo was wat dat betreft wel een verademing, dood stil.

Zondag weinig gedaan omdat we nog geen scooter hadden. Maandag opnieuw een scooter gehuurd en een trip naar de Brownsberg (regenwoud in het binnenland dat met de auto bereikbaar is) geboekt. Dinsdag t/m vrijdag zullen we daar zitten, wederom zonder internet, mogelijk nog wel met telefoon.

Foto’s bij dit verslag kan je bekijken op Jelgers facebook pagina of op
http://s841.photobucket.com/albums/zz337/jelgerenmaaike/Suriname/