Gevaar in het regenwoud!

Op Dinsdag zijn we opnieuw naar het Binnenland gegaan. Dit maal naar de Brownsberg, een natuurreservaat beheerd door STINASU (Stichting Natuurbehoud Suriname). Het is zo ongeveer het enige stuk regenwoud in het binnenland dat via een weg te bereiken is. We moesten in Paramaribo op de Saramaca een bus of taxi vinden. Die hadden we al snel gevonden maar op zijn Surinaams vertrekt dat ding dan pas als hij vol zit. Twee vrouwen die ook meewilden hadden hun spullen er alvast ingegooid en gingen nog even naar de markt. Na een tijd hadden we voldoende mensen maar waren die vrouwen nog nergens te bekennen. Niemand die daar dan heel moeilijk over doet gewoon wachten, zucht. Uiteindelijk na 1,5 uur toch vertrokken richting de Brownsberg. De weg was goed want was net geasfalteerd, alleen het laatste stuk de berg op (12,5 km) was dramatisch slecht. Hiervoor hadden we dan ook een 4x4 pickup geregeld via STINASU die ons kwam oppikken. Beetje hetzelfde, er moesten ook nog 2 fransen komen dus opnieuw 1,5 uur wachten voordat we verder konden. De weg omhoog was erg slecht, hele grote en soms diepe kuilen vol met donkerbruin water zodat de diepte niet in te schatten was. De chauffeur kende de weg goed dus we kwamen veilig boven. We hadden een kamer in de jeugdherberg gehuurd. Het kwam er dus op neer dat we met zijn tweeen de hele jeugdherberg tot onze beschikking hadden omdat er verder niemand was. Een kolossaal gebouw, rustig helemaal achteraan gelegen. Prima dus, lekker stil en afgelegen.

Van het blaadje met de routes en achterop de regels werden we minder blij. Er stond dat je ’s avonds niet met kunstlicht (zaklamp) naar dieren mocht zoeken. Iets wat wij juist leuk vinden. We kwamen er echter al snel achter dat alle regels aan de laars gelapt werden door de Surinamers daar. Geen geluidsoverlast was zo een regel, de Surinamer maakt liever herrie. Komen ze naar een natuurpark, parkeren ze hun auto met draaiende motor naast hun hangmat/accommodatie om dan hard de autoradio aan te kunnen zetten. Vuilnis lag toch op veel plekken langs de paden etc en zo werden er nog wel wat van de regels overtreden. Wij hebben er niks van gezegd maar zijn ’s avonds uiteraard wel op pad gegaan met de zaklampen. Hier werd inderdaad ook niks van gezegd door de aanwezige staf, ze vroegen geïnteresseerd wat we gezien hadden, beetje vreemd maar goed. En we zagen leuke dingen, veel sprinkhanen die eruitzagen als (dode) bladeren, een grote jungle frog, gifkikkers. Het spannends was echter de grote lanspuntslang waar Jelger bijna op ging staan. Met de zaklamp keken we ongeveer 1 meter vooruit goed waar we onze voeten neerzetten. Jelger sneed een stukje van het pad af en plots schoot er een slang weg op ongeveer 1,5 meter van zijn voeten. Hij had deze nog niet gezien, gelukkig dat de slang zelf alert was en plaats maakte. Twee meter verder bleef de slang liggen en ging zijn staart trillend heen en weer in de bladeren (ze zijn verwant aan ratelslangen). Dit is dreiggedrag maar nu het beest gespot was was het grootste gevaar geweken. Lanspuntslangen behoren tot de gevaarlijkste slangen van Zuid-Amerika. Ze zijn verantwoordelijk voor de meeste doden door slangenbeten daar. Geen slang om mee te spotten dus. De lanspuntslang was nog wat nerveus omdat we onze zaklampen op hem gericht hielden. Eerst probeerde de slang in een plant omhoog te klimmen maar het plantje was te slap. Daarna trok hij zich terug veilig tussen de wortels van een grote boomstronk. We hebben een mooi filmpje kunnen maken van hoe de slang zich terugtrekt en toch het grootste deel van de tijd zijn hoofd in onze richting houdt, klaar om aan te vallen. Mooi om te zien hoe behendig ze zich oprollen. Hierna hebben we de slang met rust gelaten en waren toch best geschrokken van deze plotselinge waarneming, we hebben niet meer verder gezocht die avond.

De volgende dag hebben we een route langs twee watervallen gelopen. De eerste waterval was in een half uur al bereikt, de Leo val, een prachige waterval met veel begroeiing er langs. De Ireneval moest nog mooier zijn maar was nog een stukje verder. De route was erg steil, met name op het eind, moesten we ons aan touwen vasthouden om bij de waterval te komen. Het was de moeite waard, het was een prachtige waterval. Hier hebben we even onder gezeten om af te koelen. De klim omhoog viel zwaar tegen. Met de tropische temperaturen en hoge luchtvochtigheid een enorm steile helling opklauteren vergt toch wel wat. Teruggekomen waren we moe, zeiknat (van het zweten) maar voldaan. Een lekkere koude douche friste ons weer op. Toen we richting het diner liepen zagen we een gifkikker. Toen we stil zaten om die op de foto te zetten spotte Maaike plotseling een boommiereneter die achter ons het pad overstak. Het dier was te snel om nog op de foto te zetten. Toen we stonden te kijken waar hij verdwenen was in de bosjes kwam er een tweede aanlopen. Deze liep vlak langs ons, toen hij ons opmerkte schrok hij en klom in een boom om vervolgens snel weer naar beneden te komen. Echt schuw was deze niet. Jelger was omgelopen naar een ander pad waar de miereneter langs zou komen. Hij kwam recht op Jelger af en rook aan zijn schoen, vervolgens stoof hij weer een boom in omdat hij mens rook. Prachtige waarneming zo bij de accommodatie. S avonds weer op pad. Een collega van Jelger was 2 jaar terug geweest en had toen een kleine Kaaiman van ongeveer 30 cm gevonden in een grote plas op de weg. Dat wilden we ook wel zien. Jelger Spotte al vrij snel een reflecterend oog in een grote poel. Wij dus kijken, licht uit, wachten en dan weer schijnen. Toen zagen we een neus en ogen bovenkomen. Het leek een redelijk kleine kaaiman van zo een 50 a 60 cm. Met een stok duwde Jelger de Kaaiman voorzichtig richting de kant zodat deze in het ondiepe zou komen en dan beter zichtbaar zou zijn. De Kaaiman zwom echter achteruit met zijn staart tegen zijn laarzen aan. Toen Jelger met zijn voet een duwtje wilde geven draaide de Kaaiman zich razend snel om en beet richting de laars. Gelukkig kreeg het beest de laars niet te pakken. Met een grote stok wisten we de Kaaiman naar ondiep water te krijgen. Daar bleek hij helemaal niet zo klein te zijn, hij was zowaar bijna 1,5 meter groot. Niet echt een beest om mee te spotten, we maakten een paar leuke foto’s en lieten de Kaaiman verder met rust. Verderop zagen we nog twee smargdoogboomkikkers bij een plas zitten.

De volgende dag gingen we vol goede (over) moed, de langste wandeling maken. In totaal 4 kilometer enkele rit maar dan wel 450 meter bergafwaarts. Heen was een lange wandeling maar wel vrij gemakkelijk omdat het alleen maar naar beneden was. We werden al een beetje bang voor de terugreis want we daalden flink. Vlak voordat we de kreek, wat het eindpunt was van deze wandeling, hadden bereikt moesten we over twee omgevallen boomstammen klauteren. Jelger stapte tussen de twee boomstammen in en wilde net over de 2e boomstam stappen toen zijn oog op een enorme lanspuntslang viel. Deze lag achter de 2e boomstam midden op de trail te zonnen. Gelukkig op tijd gespot en niet zomaar over de boomstam gestapt, dat had heel vervelend kunnen aflopen zo ver van de accommodatie af. Deze slang was aanzienlijk groter dan die van de twee avonden ervoor. De slang lang languit met 1 krul in het achterlijf, we hebben de slang een tijd lang kunnen bekijken en fotograferen. We schatten het dier beiden op ongeveer 1,5 meter. Dat is uitzonderlijk groot voor de lanspuntslang, de gidsen van Kabalebo zagen ze eigenlijk nooit boven de meter, ze geloofden het eerst ook niet totdat we ze later de foto’s lieten zien. Sowieso vrij uniek om deze normaal nachtactieve slang, zonnend, op de trail, aan te treffen overdag. De eigenaar van Kabalebo zou zijn gidsen op de hoogte stellen van de waarneming om toch nog beter op te gaan letten. Daar gingen ze er eigenlijk vanuit dat je overdag weinig te vrezen had van de lanspuntslangen. Na een tijdje vond de lanspuntslang het fotograferen genoeg en kroop van het pad onder de boomstam. Wij konden er toen langs en bereikten de kreek. Hier hebben we lekker gezwommen en gelunched waarna we aan de zware terugweg begonnen. Deze viel zoals verwacht zwaar tegen, uiteindelijk kwamen we na 3 uur ploeteren dood moe boven. S avonds wilden we nog voor de laatste keer dieren gaan spotten. Het begon echter te regenen en in de verte hoorden we onweer. Dat onweer kwam steeds dichterbij en hing op een gegeven moment precies boven ons. Meerdere keren sloeg de bliksem dichtbij in en 1 keer ook bij ons in het huis. Jelger zag bliksemstraaltjes via de ijzeren regenpijp zo een 15 cm overbruggen om via de regenton en het frame in de bodem te verdwijnen. De telefoonadaptor van een andere toerist kreeg een volle klap (wij hadden onze laptop etc net een minuut daarvoor uit het stopcontact gehaald). De adaptor was doorgebrand en stonk enorm. Een ander meisje stond op de grond en kreeg een schok van haar ene voet naar haar andere. Dat was flink schrikken. Snel laarzen aangetrokken (we hadden geen zin om zelf onder stroom te komen en van het elektrovissen weet ik dat laarzen prima isoleren tegen stroom). De bliksem had ook een boom getroffen zo een 50 meter verder die was half op de accommodatie van de staf gevallen. Flink noodweer dus. Gelukkig trok de bliksem daarna snel weg en werd het rustig. Het bleef echter hard regenen dus we zijn er niet meer op uit geweest.

Onze laatste dagen in Paramaribo hebben we rustig aan gedaan. We hebben nog de vlinderkwekerij/tuin bij Lelydorp bezocht. Was ook apart. Ze “kweken” daar Boa constrictors (slangen) waarvan ze de jongen verkopen voor de Dierenhandel in Nederland en de rest van Europa. Ons viel het grote aantal teken op sommige oude beesten op. Toen vertelden ze dat ze alle slangen die in de omgeving werden gevangen etc opkochten/verzamelden en zo dus aan een groot deel van de ouderdieren kwamen. Dus onder het mom van “kwekerij” de natuurlijke populaties van deze prachtige slangen uitdunnen. Ik had het meteen gehad met de hele vlindertuin. Kwam er bij de uitgang nog iemand van het personeel vragen of we professioneel fotografeerden voor een productie ofzo. Want de eigenaar had onze spullen gezien. Dat was dan niet toegestaan, er mochten geen foto’s van hun vlinders commercieel gebruikt worden ofzo. Stelletje eikels, ze denken overal geld aan te kunnen verdienen, we hadden ze toch ook al entree betaald. We hadden overigens geen bruikbare foto’s gemaakt want de kooien van de slangen waren niet zo fotogeniek en kale ijzeren bakken en de vlinders fotografen we liever ergens anders. Maar we ergerden ons desalniettemin aan de stomme houding van de Surinamers die voor elke foto geld willen zien ofzo.

De laatste dag hebben we onze scooter ingeleverd. Robby van Robby’s Corner had aangeboden ons naar het vliegveld te brengen. Daar hebben we gebruik van gemaakt. Zoals afgesproken gingen we om een uur of 12 richting zijn restaurant, daar kregen we eerst nog gratis te eten en drinken. Een flinke lunch en daarna reed hij ons samen met zijn neef naar het vliegveld. Daar wachtte ze tot we onze koffers hadden afgegeven, daarna gingen we op een terrasje wat drinken, Robby wilde weer perse alles betalen, ondanks dat we aangaven dat wij het wilden betalen omdat we nog Surinaamse Dollars hadden die de (oplichters) banken in Nederland niet wisselen. Vervolgens kwam Robby nog met een schaal sate aan en wilde hij nog Pizza’s voor ons kopen maar dat laatste konden we niet meer op. We werden uitgezwaaid als familie, best apart. Robby en ook zijn neef hebben (net als bijna alle Surinamers) familie (in dit geval kinderen) in Nederland. Dus ze komen zo af en toe naar Nederland, wie weet zien we ze dan nog een keertje en kunnen we hun trakteren.

We schrijven dit verslag vanuit het vliegveld, ergens boven de Atlantische oceaan, het is 23:40 Surinaamse tijd, 04:40 Nederlandse tijd, nog 2 uur vliegen en we zijn op Schiphol …. Daarna nog overstappen en een uurtje naar Dusseldorf …

ps inmiddels veilig geland, dus kunnen we het nu uploaden.

Foto’s bij dit verslag kan je bekijken op Jelgers facebook pagina of op
http://s841.photobucket.com/albums/zz337/jelgerenmaaike/Suriname/