Het indianendorp en de plantage

Zaterdag was een rustig dagje, we hebben onze stempel gehaald (omdat we langer dan 30 dagen verblijven, om precies te zijn 31) moesten we een extra stempel halen bij Vreemdelingenzaken. Bureaucratische mafketels zijn het die Surinamers … We hebben daarna gelunched bij “Lekker” een broodjeszaak met inderdaad lekkere broodjes, de eigenaar is een Nederlandse en de broodjes smaakten dan ook vertrouwd. Ze verkochten ook lekkere Nederlandse kazen waarvan we een stuk hebben gekocht. Schuin tegenover lekker zit de luxe supermarkt CHOI’s, hier kun je alles krijgen wat in Nederland te koop is. Maar het heeft wel een prijs, een pak optimel kost 5,5 euro en een kilo milnerkaas = 22,50. ’s Avonds zijn we met Robbie (de eigenaar van Robbie’s corner waar we regelmatig eten) mee gegaan naar een hindoestaans verjaardagsfeest van een vriend van hem. Deze vriend werd 60 en had een locatie afgehuurd aan de Suriname rivier (een dergelijke locatie inclusief personeel kostte hier maar 500 euro vertelde Robbie ons). Er was veel eten, er werd gedanst. Wij vielen wel op aangezien we de enige twee blanke mensen waren, verder bijna alleen Hindoestanen en een verdwaalde neger. Het was gezellig en we moesten aandringen toch eens op huis aan te gaan om een uur of 4 ’s nachts.

De volgende dag stonden we om 9:30 op. We hadden een afspraak met Steve, de Indiaan die we op het schildpaddenstrand hadden ontmoet. We hadden om 10 uur afgesproken in het inheemsen dorp (Indianen). Dat gingen we dus niet meer halen dus belden we op om hem op de hoogte te stellen om 9:50. Tot onze verbazing was hij zelf onderweg naar de stad, hadden we op tijd geweest dan was hij dus nergens te vinden (het dorp ligt toch een drie kwartier rijden van de stad af). Maar goed, wij afgesproken hem in de stad te ontmoeten. Hier hebben we wat gedronken en zijn we naar het dorp gegaan. Wij op de scooter, hij met de bus. Wij waren er dus veel eerder want de bus wacht tot hij vol zit voordat hij gaat rijden. Het inheemsendorp werd inderdaad bewoont door inheemse indianen. Van hun inheemse cultuur was echter weinig meer te zien, de huizen waren redelijk modern en de indianen liepen gewoon in spijkerbroeken en westerse kleding. We hebben toen wat gedronken bij Steve en wat foto’s gemaakt van zijn zoontje (een typisch indianen jochie). Op de terugweg begon het heel hard te regenen, we werden zeiknat op de scooter en tot overmaat van ramp ging de scooter het steeds minder goed doen en haalden we nog maar maximaal 20 km per uur. Zeiknat thuis aangekomen onder de warme douche … ’s avonds hebben we zelf wraps met avocado gemaakt om eens een keertje thuis te kunnen eten.

Maandag hebben we weinig gedaan behalve de scooter omgeruild voor een ander exemplaar en een beetje geluierd. We wilden een tripje boeken naar de Brownsberg, een stuk regenwoud wat met een weg toegankelijk is. Deze weg stond echter onderwater door de vele regen van de afgelopen dagen. Het was daarom niet mogelijk dit tripje te boeken (we plannen het nu na onze Kabalebo trip).

Dinsdag waren we op onze scooter naar de cultuurtuin gegaan. Een plek waar de Nederlanders in de koloniale tijd gewassen en planten testen of ze het deden in het klimaat hier. We zaten eerst verkeerd, toen we wilden verplaatsen wilde de scooter niet meer starten. Balen dus, wij opgebeld, we waren in de buurt dus zijn ermee teruggelopen in de hete middagzon, helemaal bezweet aangekomen kwam de monteur. Hij wist van het probleem, de accu was goed maar laadde niet meer op. Hij deed er een volle accu in en vroeg ons de dag erna terug te komen om weer de scooter te ruilen (echt Surinaamse efficiëntie hier). Nadat onze scooter het weer deed besloten we nog even naar de Paramaribo zoo te gaan om nog wat apen te fotograferen in het mooie namiddaglicht. Nadat we ons kaartje hadden gekocht en binnen waren werd de lucht echter dreigender en toen we bij de aapjes waren begon het te stortregenen. Fijn. Wij waren om 17:00 in de dierentuin aangekomen, hebben maar wat bij het restaurantje geschuild om vervolgens om 18:00 te constateren dat het nog steeds hard regende maar dat we er toch uit moesten omdat hij ging sluiten. Wederom zeiknat geregend op de weg naar huis. Beetje baaldag dus. S avonds nog even bij Robbie gezeten en daar een vaste klant van hem ontmoet: Waldi. Waldi is plantmanager (dus manager van de fabriek) bij de frisdrankfabriek hier. Hij zei dat hij een plek wist waar je lekker westers kon eten en nodigde ons uit om mee te gaan. We maakten een afspraak voor donderdag.

Woensdag zijn we vroeg opgestaan om met het ochtendlicht een rondje te rijden. We zijn weer langs onze standaardplek gegaan, de gegraven meertjes bij de aquariusstraat. Veel sporen van Capibara gevonden en een aantal keer luid geplons van waarschijnlijk grote kaaimannen. Ook erg grote vissen gezien. Terug bij de scooter kwam er iemand vertellen dat het allemaal privé land was en dat we er niet mochten komen. Jammer dat ze dit na ons 8e bezoek ofzo moesten melden … Overigens werd het wel heel vriendelijk en diplomatiek gemeld, niet zoals in Frankrijk waar ze helemaal door het lint gaan als je 1 voet over hun grensje zet. Vervolgens hebben we de scooter geruild en zijn we meteen doorgereden naar de plantages. Deze liggen aan de andere kant van de rivier. Te bereiken via een geweldige brug: de Wijdenbosch brug, een enorm hoge brug. De scooter trok het gelukkig net, 15 km per uur maar we bleven constant klimmen. Maaike vond het natuurlijk doodeng zo een hoge brug. Aan de andere kant hebben we de oude plantage peperpot bezocht. Hier zijn enkele gebouwen reeds gerestaureerd en moeten anderen nog volgen. Ook hebben ze van een stuk overwoekerdeplantage een natuurgebied gemaakt. Dat was op zich erg leuk maar er zaten ongelovelijk veel muggen dus de lol was er snel af. Op de terugweg begon het weer te storten. Maar dit keer waren we voorbereid en hielden onze poncho’s ons grotendeels droog. ’S Avonds zijn we op de scooter over de Oost-West verbinding een heel stuk richting het Westen gereden om slangen te zoeken. Dit keer 6 doodgereden slangen gezien maar ook eindelijk ons eerste levende exemplaar. Een onschuldige dwarsbandige schele waterslang.

Donderdag hebben we uitgeslapen, Jelger was niet echt lekker dus we deden weinig. We hebben geluncht bij “Lekker” nadat we het ontbijt hadden overgeslagen. Hier ook lekkere zelfgebakken appeltaart genuttigd. ’s Avonds hadden we de afspraak met Waldi. We hadden bij Robbie’s corner afgesproken en hij was er al keurig op tijd. Zo was hij getraind zei hij ;-)
We zijn in zijn luxe terreinwagen naar de Optimist gegaan. Hier konden we inderdaad heerlijk Europees eten tegen Europese prijzen. We namen allebei de pepersteak, Waldi ging voor de kipburger, hij eet niks dat op 4 voeten loopt … Een andere mooie uitspraak van Waldi (die geen fan is van Bouterse): “AIDS staat voor: Alles is Desies Schuld” Waldi stond erop voor ons te betalen dus dat was mooi meegenomen. We zijn daarna nog langs de Mcdonalds gereden voor een Mcflurry toe en zijn daarna weer bij Robbie’s corner afgezet.

Vrijdag hebben we opnieuw uitgeslapen omdat we nog niet 100% zijn. De buurman zat midden in de nacht meerdere keren luidruchtig te bellen. Surinamers zijn echte herriemakers, dat hebben we wel door inmiddels. We hebben de scooter ingeleverd vandaag. Opnieuw een apart verhaal. We kwamen om 13:30 aan omdat ze tot 15:00 open waren op vrijdag. Was er dus mooi niemand, wij bellen. Bleek het meisje achter de balie ziek te zijn, er was dus niemand. Of we de scooter dan niet zaterdag ochtend vroeg konden brengen. Daar hadden wij uiteraard geen zin in (het is toch een half uur rijden naar de stad) en ook geen tijd voor. Toen konden we de scooter bij de monteur langsbrengen die verderop woonde. Na 2 keer aan omstanders de weg te hebben gevraagd vonden we uiteindelijk zijn huis en hebben we de scooter ingeleverd. Daarna terug met de taxi en thuis de spullen ingepakt voor onze trip van morgen naar Kabalebo …

Kabalebo is een lodge aan de Kabalebo rivier in het regenwoud van West Suriname. Het ligt zo afgelegen dat er in een straal van 30 km geen mensen wonen (ook geen indianen). Voordeel daarvan is dat de dieren minder schuw zijn omdat er geen jacht is ter plaatse. We vliegen met een klein vliegtuigje heen en landen dan op de Airstrip naast de lodge. We hebben daar geen internet en geen bereik met de mobiele telefoon. Jullie horen dus weer van ons na de 14e

Foto’s bij onze verslagen kan je bekijken op Jelgers facebook pagina of op
http://s841.photobucket.com/albums/zz337/jelgerenmaaike/Suriname/